Meeveren in een lock down
Sinds ik weer meer yoga geef en daardoor veel verschillende mensen zie en spreek, word je je soms bewust van een soort gemeenschappelijk gevoel dat moment heerst om je heen. Zo merkte ik in de periode naar de lock down toe een gezamenlijke onrust op. Je zag het overal om je heen: nog snel een boodschap doen, nog snel naar sportles - want nu kan het nog - de speculaties van wat komen gaat en vooral de onzekerheid maakte ons beduidend onrustiger dan normaal.
Dan komt de persconferentie. Zo’n strenge lock down hadden veel mensen niet zien aankomen. Ook bij mezelf merkte ik teleurstelling, verzet en verdriet. Maar ook een gevoel van grote onrust. ‘Hoe moet dat nu weer?’, ‘kan ik nog wel lesgeven?’, ‘hoe gaat het zijn zo zonder al die afspraken?’. Gelukkig kreeg ik twee online yogalessen op mijn rooster. En tijdens één van die lessen zag ik een analogie: wat we op de mat oefenen, kunnen we gebruiken in het dagelijks leven.
Ik bemerkte - zelfs in een rustige les yin yoga - dat elke verandering van houding hoe dan ook onrust geeft. Ons lijf is altijd wat onwennig in een nieuwe houding. Alsof het denkt: ‘wat heb je nu weer bedacht?’ of ‘wat doe je me nu weer aan?’. Logisch dat er even verzet is, anders zouden we immers zomaar een spier afscheuren als we uitglijden in een spagaat! Maar als we dan wachten en gewoon blijven liggen of zitten in die twist of vooroverbuiging, dan geeft ons lichaam zich langzaam over. De spanning glijdt uit onze spieren, onze hartslag vertraagt, en we zakken steeds iets verder. Zo groeien we en maken we onszelf gezonder.
En zo is het ook met de lock down of als we onverwacht in quarantaine moeten. We zijn als vanzelf niet blij met steeds veranderende omstandigheden. Maar zodra er een week verstreken is, lijkt ons systeem gewend aan de nieuwe situatie. Het is misschien nog steeds niet leuk, maar de ergste paniek is eraf: je lichaam en hoofd weten nu: er gaat niks wezenlijks mis als de winkels dicht zijn, we hebben - voor zover ik kan beoordelen - nog steeds geen honger en ook nog steeds een warm bed om in te slapen. En dán kunnen we - net als in de yogahouding - gaan groeien: we krijgen ruimte om tot rust te komen en te reflecteren.
Niet altijd leuk, want in de stilte komen ook de donkere kanten naar boven drijven. Nare herinneringen kunnen zich opdringen of we lopen tegen de moeilijke kanten in onszelf en onze relaties aan. Maar in de donkerte zijn ook lichtpunten die je anders niet ziet. Zoals mijn yogaleraar me schreef: ‘het is een tijd waarin de zon - die staat voor ons maatschappelijke en sociale leven - even is verdwenen. En ja, dán kun je sterren zien!’ De sterren die stralen zijn bijvoorbeeld een mooi contact met iemand die je op straat tegenkomt, een kopje koffie met een buurvrouw die je normaal nooit ziet omdat ze fulltime werkt, of een lief kaartje of berichtje dat in tijden van stilte extra goed voelt.
De sterren zien in de duisternis, de mogelijkheid om oud zeer een plek te geven, om beter contact te maken met onszelf en daarmee ook onze werkelijke wensen en doelen voor het nieuwe jaar scherp te krijgen; het lijkt een rustige tijd, maar er gebeurt van alles. Wat er ook bij jou gaande is, ik wens je veel lichtpuntjes in donkere tijden!