Waarom aangifte doen zo moeilijk is.

Volgens schattingen maakt slechts 10% van de slachtoffers melding van seksueel geweld. In werkelijkheid waarschijnlijk nog veel minder; en dat is niet voor niets.

Seksueel geweld is ten eerste iets wat je zo snel mogelijk wil vergeten. Vaak met succes wordt het voorval verdrongen uit het bewustzijn van het slachtoffer. Het kan jaren duren voordat er weer herinneringen aan de oppervlakte komen of iemand last krijgt van wat er is gebeurd. Mocht het je toch bewust bijblijven, dan kan er over de aard daarvan serieuze twijfel ontstaan in je gedachten: je vraagt je misschien af of je bent vreemdgegaan of dat je zelf iets verkeerd hebt gedaan. Bovendien kan je je stom voelen dat het jóu is overkomen. Schaamte en schuldgevoelens nemen dan de overhand. Dit is niet uniek; dit gebeurt bij vrijwel de meeste slachtoffers van seksueel geweld.

Tot slot is het ronduit eng om aangifte te doen. Je bent al aangetast in je gevoel van veiligheid en wat haal je op je hals als je naar buiten treedt? En stel je voor dat je niet serieus genomen wordt door de politie? Dan wordt dat vervelende schuldgevoel alleen maar sterker en ben je nog verder van huis.

Kortom, aangifte doen is verdraaid lastig. En als je dat allemaal hebt overwonnen dan is de kans dat je zaak levensvatbaar is heel erg klein. De personeelstekorten bij de zedenpolitie zijn gigantisch en de meeste zaken verdwijnen op de plank. Mocht dat niet gebeuren dan strandt nog eens zo'n 60% van de zaken op het bureau van de officier van justitie wegens gebrek aan bewijs.

Uit ervaring weet ik dat het ontzettend helend kan zijn om ondanks alles wél aangifte te doen; het verhaal daar neer te leggen waar het hoort. Twijfel je zelf of je aangifte of melding wil doen of wil je meer weten over hoe dat in zijn werk gaat, stuur dan gerust een berichtje om even te sparren. Of simpelweg je hart te luchten over wat je is overkomen.